Rozdział XVII '' Oczy ''

Z dedykacją dla :  J. K. Rowling :D (Taaa jakby niby miała kiedyś tu wejść XD ) Kochamy cię !!! <3

 Proszę was o  komentarze   i  dołączenie do obserwatorów   jeśli wam się podoba ^-^

Tak jak kiedyś pisałam ,że dodaję nazwy rozdziałów ,tak teraz dodaję cytat z Harrego   nad każdym nowym wpisem ;)  Tak na rozluźnienie i wspomnienie uczuć ,które nam towarzyszyły podczas wspaniałej podróży po świecie Magii ;)  Dzisiejszy cytat (od którego serio chce mi się płakać i śmiać jednocześnie )

 " -Kiedy ja się będę żenił - powiedział Fred, pociągając za kołnierz swojej szaty - nie będzie żadnych takich bzdur. Możecie się ubrać w co chcecie, a ja spetryfikuję mamę na czas wesela."

  Draco wracał smętnie do zamku. Było już pewnie bardzo późno . Niebo było prawie czarne i wszystkie gwiazdy były dobrze widoczne.   Jego szata lepiła się do mokrego od deszczu ciała . Było mu zimno ale nie dbał o to. Za to chłód  bijący od pewnej dziewczyny w jego wspomnieniach zamrażał mu kości do samego szpiku. Gdyby tylko wiedziała... Nie mógł jej powiedzieć. Nie mógł też pozwolić ,żeby on zginął . Kilka godzin temu stanął przed potwornie trudnym wyborem. Ona albo On . Jednak gdy się dowiedział ,że Czarny Pan nie chce jej zabijać ulżyło mu. Nie musiał wybierać ,oboje przeżyją . Potem pojawił się kolejny problem. Ginny . Jeśli ona zginie Draco będzie żałował całe życie , Hermiona go znienawidzi ale On przeżyje . Próbował , tak bardzo się starał ! Stanął w jej obronie i na nic mu to przyszło. Hermiona i tak go nienawidzi ,ale przynajmniej wszyscy żyją.  Gdyby tylko wiedziała to  by mu wybaczyła jego ''tchórzostwo''. Wspomniał sobie jej krzyki po tym jak Voldemort zniknął. Właśnie ,dlaczego on w sumie zniknął ?  Zapewne dostał mentalnie jakieś ważne wieści  i to one uratowały życie Ginny i Hermionie... Cóż ktokolwiek był za to odpowiedzialny ,Draco miał ochotę go ucałować. Nieco się rozpogodził skupiając się na myśli ,że nikt ,komu by tego nie życzył ,nie umarł i wszystko jest dobrze ,poza tym ,że pierwsza dziewczyna która jest dla niego ważna przez cały jego pobyt w Hogwarcie go nienawidzi. Teraz chciał w miarę spokojnie dotrzeć do Hogwartu ,więc odepchnął od siebie tę myśl i krok za krokiem zbliżał się w stronę zamku.

***

Harry i Ginny odwrócili się do siedzącej na łóżku dziewczyny. Była blada jak kreda i lekko drżały jej ręce. Mimo zdenerwowania uporczywie ,prawie desperacko patrzyła im raz po raz w oczy. 

-Hermiona ! Nic ci nie jest ! Całe szczęście ! - Harry podbiegł do przyjaciółki i objął ją łagodnie . Jej wciąż kościste ramiona przycisnęły go mocniej ,jakby dziewczyna się żegnała przed długim wyjazdem. Po chwili puściła go i tak samo mocno zajęła się ściskaniem Ginny . Rozejrzała się za Ronem ,który chcąc ,nie chcąc też był jej przyjacielem i też go całkiem lubiła.  Jednak Rudzielec odciągnął Harry'ego dwa kroki za jego łóżko i zaczął mu coś mówić tak cicho ,że oczywiście obie dziewczyny wszystko słyszały. 

- Myślałem ,że jesteśmy przyjaciółmi ! - Harry w odpowiedzi na oskarżenie przyjaciela spojrzał na dziewczyny z miną wyrażającą coś pomiędzy '' Ja nic nie zrobiłem !'' i '' On do reszty zwariował ,czy co ?'' . Ginny uśmiechnęła się rozbawiona  tą sytuacją  lecz Hermiona ,choć bawiło ją zachowanie Rona, nie miała za bardzo nastroju na śmiech. 

- No bo jesteśmy ! O co ci znów chodzi ? - Zdziwiony Harry przeniósł wzrok na przyjaciela. 

- Taaak taki dobry z ciebie przyjaciel ,a jak masz okazję to dobierasz się do mojej żony !- W głosie rudzielca czuć było lekki gniew i poczucie zdrady .

- Co ?! Ron zwariowałeś ? Ty nie masz żony ! I nie dobieram się do niej ! - Harry był lekko rozbawiony.

- Jak to nie mam ?! A kogo właśnie obmacywałeś ? 

- Co ? ...- Harry już zupełnie nic nie rozumiał. On zwariował ,czy co ? Po chwili coś mu przyszło do głowy. - Ron ,a kto jest twoją żoną ? 

- No Hermiona ,a kto inny ? - Ron trochę się uspokoił . Obaj spojrzeli na dwie dziewczyny ,które natychmiast odwróciły się do siebie ,udając ,że niczego nie słyszą.

- A czy.... Czy Hermiona o tym wie ? 

-No... Nie zdążyłem jej jeszcze powiedzieć... Ale wiesz jak jest stary.... Ona na pewno już się domyśliła... No bo ona już od pierwszej klasy coś do mnie... - Wskazał na swoje serce. - No wiesz...

Ginny już śmiała się do upadłego ,a Hermiona nawet się uśmiechnęła. To był miły wstęp ich kolejnej rozmowy i zakończenie przyjaźni... 

- Wiem ,wiem Ron. Okej obiecuje się do niej ... nie dobierać.- Tu nawet Harry nie wytrzymał i wybuchnął głośnym śmiechem ,starając się to ukryć za pomocą kaszlu. Oczywiście Ron się nabrał. Przeszli obaj na drugą stronę łóżka i usiedli. Harry i Ginny mieli łzy w oczach i ciągle rechotali nie mogąc się powstrzymać . Hermiona też się uśmiechała . Tego już Ron nie przegapił .

-Z czego się śmiejecie ? 

-Z ... niczego - Wytłumaczyła wciąż śmiejąca się Ginny.- Przypomniał ....mi się taki żart .- Harry kiwnął głową zgodnie. 

-To dobrze. Wiesz Hermiono muszę ci coś powiedzieć . - Nowa salwa śmiechu u dwójki pozostałych przyjaciół. Zachował jednak poważny ton. - Wiesz.... 

Hermiona tak strasznie chciała pozwolić sobie na przedłużenie tej chwili i pozwolenie Ronowi na jego ''wyznanie'' . Ale im więcej będzie wspomnień tym większa rana w sercu po stracie przyjaciół. Dlatego postanowiła mu przerwać.

- Ron pogadamy potem, okej ?

- Jasne.- Uśmiechnął się jakby dostał całusa. Harry przetarł oczy i zdążyli się już z Ginny uspokoić.  Każdemu z nich dobrze zrobiła ta chwila humoru. Teraz rzadko ktoś się śmieje, wszyscy myślą o śmierci , stracie ,Voldemorcie. Własnie teraz przyszła taka chwila . Wybraniec zaczął.

- Hermiono co ci zrobił Voldemort ? Dlaczego nie mogłaś mówić i jesteś nadal taka blada ? To jakieś zaklęcie o działaniu podobnym do drętwoty ?

-Nie ,nie Harry . To nie to...

-A dlaczego tak zniknął ?- spytała Ginny.

- No bo... przypuszczam ,że może coś go wezwało ... Może ktoś miał dla niego wieści ? - Kurde ! Znowu stchórzyłam !

- Wiesz to całkiem dobra myśl... Okej pójdziemy do Dumbledore'a i zapytamy go o zdanie.- Harry zaczął wstawać. - Czyli wszystko z tobą dobrze ,tak? Pójdziesz z nami ? - Podnieśli się z Ginny i Ronem z łóżek i tak jak ostatnio zaczęli iść w stronę drzwi .

- Nie ! - Wykrzyczała dziewczyna. Odwrócili się zdziwieni .- Znaczy... Bo go dzisiaj chyba nie ma... 

- Jest ,na pewno. Musimy mu powiedzieć . Idziemy !- Zarządził Harry. Hermiona zacząła  nerwowo ściskać w rękach poszewkę z kołdry. Rozglądała się za czymś co by jej pomogło. Gdy zobaczyła jak ręka jej przyjaciółki dotyka klamki krzyknęła desperacko. 

- Zaczekajcie ! - Odwrócili się ponownie a na ich twarzach było widać zdziwienie .- Ja... Ja muszę wam coś powiedzieć.- Zawrócili się i usiedli . 

- No więc ?- Spytał lekko zszokowany Wybraniec . Hermiona chwyciła z materaca swoją różdżkę i skierowała ją na drzwi. Wypowiedziała trzy różne zaklęcia maskujące , broniące i wyciszające.  Brwi jej przyjaciół się uniosły . Ron jak zwykle się wyłączył i nie reagował na nic. Westchnęła i odłożyła różdżkę . 

- No więc... Ja rozmawiałam z Dumbledore'm ... 

- Tak pamiętamy ,przed śpiączką...- Wtrąciła Ginny.

- Tak ,właśnie . No i on powiedział mi coś.... Coś ważnego.  Opowiadał mi o rodzinie ... Toma Riddle'a .

- Co ?! Mówił ci coś o Voldemorcie i nie powiedział nic mi ? Ale to może mi pomóc w jego pokonaniu ! - Harry wyglądał na zdradzonego. 

- Nie... to raczej...- Hermiona chwyciła się za nadgarstek ,przygryzając dolną wargę. Nie chciała pomagać w zabiciu ojca. Jej najlepsi przyjaciele chcieli go zabić . Ona go nienawidziła ale... był jej ojcem...  -  Mówił mi o jego ... nowej rodzinie.

- O Śmierciożercach ? - Harry nie rozumiał.

 - Nie... o jego ... prawdziwej rodzinie .

- Voldemort nie ma rodziny. Wszyscy umarli ,albo ich pozabijał .- Hermiona nie miała za złe Harry'emu ,że źle o nim mówi. Rozumiała go ,ale sama nie powiedziała o ojcu niczego złego . Na razie oceniała go z czynów ,ale jak poznała jego historię naszły ją wątpliwości. 

- Właśnie Dumbledore opowiedział mi ,że Sam-Wiesz-Kto ma rodzinę. Miał żonę i .... dzieci . 

- Co ? Jak to ? Czemu ja nic nie wiem ? Ale zaraz... miał ? Też ich pozabijał ? - Hermiona lekko się zirytowała . Jak można go tak powierzchownie oceniać? Chociaż zaraz się uspokoiła. Cóż Harry nie jest jedyną osobą ,która ma do tego pełne prawo ...   

- Nie ,nie zabił ich... jego żona ... umarła i... ona go opuściła... i potem ... wiesz ... Bo...- Hermionie głos się łamał . 

- Spokojnie Hermiona ! Wszystko będzie dobrze ! Po prostu powiedz !- Harry pogłaskał ją po ramieniu . - Czyli mówisz ,że  miał żonę i dzieci... Żona go opuściła i umarła... Dobrze zrozumiałem ? 

- Tak... To tylko... 

- Może ci pomogę .- Powiedziała Ginny . - Powiedz co się stało z dziećmi ? Zostały z nim ? Poszły z matką?

- Tak...znaczy Ab... znaczy chłopak poszedł z matką ,a dziewczyna została odesłana do Dumbledore'a . - Hermiona ledwo sklejała słowa ,ale udało jej się jeszcze wykrztusić to zdanie, zanim z oczu zaczęły jej spływać po policzkach łzy. 

- Spokojnie. Wszystko dobrze . Czy oni umarli ? - Hermiona dławiła się łzami ale pokręciła głową. 

- Nie-e. Dziew-wczynka trafiła do mugolskiej rodziny i uczy się w Hogwarcie. 

- Że co ?! Mamy w szkole pieprzoną Córkę Voldemorta ?! I nic nie wiedziałem ?!Trzeba ją natychmiast stąd

usunąć ! Przecież ona pewnie jest szpiegiem ! -Hermiona przestała płakać. Straciłam ich . Na zawsze.

-To ja. - Powiedziała cicho ale już bez płaczu w głosie . 

-Co ? Nie słyszałem .- Powiedział ciągle wściekły . Hermiona wstała i powiedziała głośniej patrząc mu prosto w oczy.

-To ja. 

- Co ty ? - Zdziwił się.

- Ja jestem tą dziewczynką. To powiedział mi wtedy Dumbledore. I to dlatego dzisiaj Voldemort zniknął. Poznał mnie. To przeze mnie lata koło szkoły od dwóch tygodni.

Harry patrzył na nią zszokowany . Nie ruszył się ani o milimetr. Cisza w pokoju był prawie bolesna. Nikt się nie ruszał .  Ginny wstała i pierwsza zaczęła .

- Hermiono... jesteś pewna ? Może to jakaś pomyłka... - W jej głosie czuć było strach.

- Nie ma pomyłki Ginn. To prawda. - Hermiona spojrzała na przyjaciółkę i przez chwilę wyglądały jakby miały zacząć płakać i przytulać się jak dawniej ,ale przerwał im wściekły głos Harry'ego.

-Więc cały ten czas byłaś jego szpiegiem ! Udawałaś przyjaciółkę a my jak głupcy ci ufaliśmy ! Przez siedem lat !  Daliśmy się okłamywać a ty ....

- Dosyć Harry ! Nie widzisz ,że to dla niej szok ?! Może jeszcze obwiń ją o zabicie twoich rodziców ! Jesteś okropny jak możesz tak mówić ?! - Ginny wstawiła się za znów bliską płaczu przyjaciółką. 

- Dobrze ! W takim razie niech Dumbledore wszystko wyjaśni ! - I pociągnął za ręce obie dziewczyny. Otworzył drzwi i prawie zbiegł w wściekłości po schodach. Przebiegł przez tłum zaskoczonych gryfonów i tak dotarli pod pomnik orła.

-Jakie jest hasło ?! - Spytał Hermionę szarpiąc lekko jej ręką.  Wyglądał na kogoś kogo właśnie zdradziła własna matka. Albo najlepsza przyjaciółka...

- Nie wiem Harry...

- Jakie jest hasło ?!! - Powtórzył . Był zdesperowany. Szukał jakiegoś racjonalnego wyjaśnienia na to wszystko ,ale nie mogąc go znaleźć chodził w kółko bez celu. - Przecież musiałaś tu jakoś wejść ! 

-Nie to Trelowney mnie wpuściła... 

Nagle posąg orła zaszurał i odsłonił schody. Tak sam z siebie. Harry  westchnął i pociągnął dziewczyny na górę . Hermiona była przerażona i czuła lekką ulgę. Zaraz jej przyjaciele dowiedzą się całej prawdy ,ale z drugiej strony dowiedzieli się najważniejszego i jej nie opuścili . Za sobą dziewczyna słyszała lekkie kroki Ginny ,do których zaraz dołączyły odgłosy ciężkich butów uderzających o kamień . Ron.

-Jestem ! Szukałem was no i znalazłem. Cześć Hermio.... Zaraz... Harry co ty robisz ? Czemu trzymacie się za ręce ?! Stary mówiłem ci żebyś ją zostawił ! 

- Nie teraz Ron! - Powiedziała jednocześnie cała trójka. Ron zamilkł jakby obrażony. Doszli do drewnianych czarnych drzwi w które nawet nie musieli pukać ,bo zaraz się otworzyły.  Stanęli przed dyrektorem szkoły i zatrzymali się .

- Panie profesorze ... Czy to... to prawda ? 

- Tak panie Potter. Panna Granger ,a raczej panna Riddle w rzeczywistości jest córką Voldemorta.

Harry opadł na fotel. 

-Ale jak to ? I czemu mi nic pan nie mówił ? Czemu teraz ? 

-Bo to jest odpowiedni czas Harry.

Hermiona stała przy ścianie i patrzyła na zmieniające się emocje na twarzach swoich przyjaciół ,gdy Dumbledore zaczął swoją opowieść od nowa . Hermiona starała się nie zwracać uwagi na to co mówi. Nie chciała przeżywać tego jeszcze raz. Skupiła się na myśli ,która ją uszczęśliwiała. Jej przyjaciele jej nie opuścili ! Tak się bała a tu okazuje się ,że zostali przy niej !
-Czyli ,że niby Hermiona ma być tą dziewczynką?- Gryfonka dopiero teraz zorientowała się ,że  dyrektor skończył swoją opowieść. Harry ,Ginny i Ron przenosili wzrok z niej na dyrektora i z powrotem .
-Tak Harry. Hermiona to Córka Voldemorta. - Harry stał tak oniemiały przez chwilę . Potem otworzył szeroko oczy jakby sobie uświadomił coś ogromnie ważnego ,odwrócił się i wyszedł nie patrząc na przyjaciółkę . Ginny za to podeszła do niej i zaczęła. Wciąż była lekko przerażona.
-Hermi...
-Przepraszam Ginn. Ja ... nie wiedziałam...Nie jestem jego szpiegiem ... - Zaczęła się tłumaczyć dziewczyna.
- Wiem ,wiem.Wierzę ci .- Przytuliły się . Ach Ginny... Ona jest w stanie zrozumieć wszystko....
Ron chwilę jeszcze milczał , a potem nagle wykrzyknął.
-Ekstra ! Moją żoną jest córka Sami Wiecie Kogo ! Jesteśmy połączniem światła i ciemności ! To takie pięknę ! Lece powiedzieć wszystkim!  - I pobiegł w stronę drzwi. Hermiona i Ginny zaczęły wrzeszczęć za nim.
- Ron ! Nie ! Czekaj ! Nie możesz...
Nagle drzwi zamknęły mi się z hukiem przed nosem .
-Ronaldzie ! - Chłopak odwrócił się na dźwięk głosu dyrektora .
-Co ?
-Nie ''co'' tylko ''proszę'' albo ''tak''. Nie wiem czy zrozumiałeś ,ale nikt nie może się dowiedzieć o pannie Riddle...
-Ale...
-Żdnych ale .
-Dobrze panie profesorze.- Powiedział chłopak ,ale jego mina w oczywisty sposób przeczyła słowom.
Wyszedł zacierając ręce ,a dyrektor mu na to pozwolił .
-Ale panie profesorze ! Nie widział pan ,że on kłamał ? - Hermiona była zdumiona .
-Ależ widziałem. Ale nie martw się Hermiono zadbałem o to żeby nikomu nie powiedział .Twój sekret jest bezpieczny .
Mój sekret jest bezpieczny...

***

Tymczasem Tom Riddle wpół leżał na czarnym ,mahoniowym stole trzymając w ręce prawie pustą butelkę Ognistej. Głowę oparł o drewno i dręczyły go myśli ,których nie odgadłby nawet sam Merlin. Podniósł się na chwilę ,tylko po to albu przechylić do końca butelk i wlać resztkę jej zawartości do gardła. Następnie rzucił puste opakowanie na stos identycznych ,które piętrzył się koło i w jego koszu na  śmieci .
-GLIZDOGON ! -Ryknął jak najgłośniej mógł . Gdy mały przestraszony człowieczek zjawił się w drzwiach ten  usiłując wstać ,zachwiał się i prawie wywrócił . - Przynieś kolejną !
-Ale panie...
- CO ? JAKIE ALE ? ŚMIESZ KWESTIONOWAĆ MOJE DECYZJE ?!
-Nie panie ,ależ skąd ! Tylko... Skończyła się ognista...
-TO NA MERLINA JAKĄŚ WYCZARUJ !
-Nie umiem panie ,ale mamy jeszcze... No ...
-Co znowu Glizdogonie ?
-No mamy wódkę i koniak... - Mugolski alkohol w moim domu ? No dobra trudno...
-To na co czekasz? Przynieś go !
  Po chwili Czarny Pan pił już kilku dziesiątą butelkę alkoholu. Myślał przez cały ten czas o jednej rzeczy . O pięknych brązowych oczach ,które tak wiele dla niego znaczyły...

o~*~o